ΔΙΔΑΓΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Α. Έτσι, λοιπόν, κάθε ειδικός αποφεύγει την υπερβολή και την έλλειψη, ενώ ψάχνει να βρει το μέσο και αυτό επιλέγει, όχι, δηλαδή, το από καθαρά ποσοτική άποψη μέσο, αλλά (το μέσο) σε σχέση με εμάς. Αν, λοιπόν, κάθε τέχνη εκπληρώνει σωστά το έργο της μ’ αυτόν τον τρόπο έχοντας στραμμένο το βλέμμα της προς το μέσο και κατευθύνοντας Τα έργα της προς αυτό [γι’ αυτό συνηθίζουν να προσθέτουν στο τέλος για τα ολοκληρωμένα έργα ότι δεν είναι δυνατό ούτε να αφαιρέσει (κάποιος) ούτε να προσθέσει (κάτι) ‚αφού η υπερβολή και η έλλειψη φθείρουν την ολοκλήρωση, ενώ η μεσότητα τη διασώζει και οι καλοί τεχνίτες εργάζονται, όπως λέμε, έχοντας στραμμένα το βλέμμα τους προς αυτό (δηλαδή, το μέσο)],(αν), λοιπόν η αρετή είναι πιο ακριβής και πιο καλή από κάθε τέχνη, όπως ακριβώς και η φύση, θα μπορούσε να έχει για στόχο της το μέσο. Και εννοώ την ηθική (αρετή) διότι αυτή αναφέρεται στα πάθη και στις πράξεις και σ’ αυτά υπάρχει η υπερβολή και η έλλειψη και το μέσο.
Β1. Ο Αριστοτέλης προσπαθώντας να διερευνήσει τη φύση της αρετής θεωρεί απαραίτητο να προσδιορίσει αρχικά την έννοια της μεσότητας, αφού θα καθορίσει την ηθική αρετή ως μεσότητα. Σύμφωνα με το χωρίο ο καθορισμός του «μέσου» είναι δυνατός με δύο ειδών κριτήρια: α) με κριτήρια αντικειμενικά («κατ΄ αὐτό τό πρᾶγμα», «το μέν πράγματος») και β) με κριτήρια υποκειμενικά («πρός ἡμᾶς»).
Σύμφωνα με τα αντικειμενικά κριτήρια, το μέσο καθορίζεται ως αυτό που απέχει εξίσου από τα δύο άκρα του συνεχούς και διαιρετού πράγματος. Η μεσότητα αυτή είναι μία και η ίδια για όλους. Σύμφωνα με τα υποκειμενικά κριτήρια, το μέσο καθορίζεται ως αυτό που δεν παρουσιάζει ούτε υπερβολή ούτε έλλειψη και δεν είναι ένα ούτε το ίδιο για όλους, αντίθετα διαφέρει κατά περίπτωση.
Β2. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, τέχνη, αρετή και φύση έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα, και οι τρεις έχουν τη δυνατότητα να δημιουργούν μορφές. Το προβάδισμα όμως έχει η αρετή· η αρετή δίνει μορφή στην προσωπικότητα του ανθρώπου, ενώ η τέχνη στην ύλη. Αλλά και η φύση είναι ανώτερη από την τέχνη, καθώς η τέχνη είναι μίμηση της φύσης. Εξάλλου, η φύση οδηγεί τα έργα της στην τελείωση, ενώ τα έργα της τέχνης δεν τείνουν πουθενά. Η σύγκριση μεταξύ αρετής και φύσης δε γίνεται με σαφή τρόπο στο κείμενο του Αριστοτέλη.
Β3. Βλέπε σχολικό βιβλίο, σελίδα 145 και 147: «Στη Μακεδονία ο Αριστοτέλης ... τα Ηθικά Νικομάχεια».
Β4 . Λαβεῖν - λήμμα / ἄγουσα - αγωγή /εἰώθασιν - ἔθος / ἔχουσιν - έξις φθειρούσης - φθορά
ΑΔΙΔΑΚΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Γ1. Μετά από αυτό, λοιπόν, ο μεν Αλκιβιάδης είχε αναχωρήσει προς τον Ελλήσποντο και προς τη Χερσόνησο για να εισπράξει χρήματα σι υπόλοιποι όμως στρατηγοί συμφώνησαν με το Φαρνάβαζο να δώσει ο Φαρνάβαζος στους Αθηναίους είκοσι τάλαντα για την Καλχηδόνα και να οδηγήσει προς το βασιλιά τους απεσταλμένους των Αθηναίων, και έδωσαν ένορκες διαβεβαιώσεις και πήραν από το Φαρνάβαζο, να πληρώνουν σι Καλχηδόνιοι το Φόρο υποτέλειας στους Αθηναίους, όσο ακριβώς είχαν συνηθίσει, και να δώσουν πίσω τα χρήματα που οφείλονταν ‚σι Αθηναίοι όμως να μην πολεμούν με τους Καλχηδονίους έως ότου έλθουν σι απεσταλμένοι από το βασιλιά. Ο Αλκιβιάδης όμως δεν τύχαινε να παρευρίσκεται στην ανταλλαγή ένορκων διαβεβαιώσεων‚ αλλά βρισκόταν κοντά στη Σηλυμβρία.
Γ2. α.
συγχώρησον ἀπόδος
συγχωρησάτω ἀποδότω
συγχωρήσατε ἀπόδοτε
συγχωρησάντων ή συγχωρησάτωσαν ἀποδόντων ή ἀποδότωσαν
β. εἰληφώς εἰληφότος εἰληφότι εἰληφότα εἰληφώς
Γ3. α. πράξων: επιρρηματική τελική μετοχή, συνημμένη στο υποκείμενο Αλκιβιάδης του ρήματος ὤχετο.
παρών: κατηγορηματική μετοχή, που αναφέρεται στο υποκείμενο Αλκιβιάδης του ρήματος οὐκ ἐτύγχανε.
β. Υπόθεση: ἕως ἄν οἱ παρά βασιλέως πρέσβεις ἔλθωσιν
Απόδοση: μή πολεμεῖν
Ο υποθετικός λόγος είναι λανθάνων καθώς η υπόθεση λανθάνει σε χρονικοϋποθετική πρόταση και εξαρτημένος, καθώς η απόδοση είναι τελικό απαρέμφατο, που ισοδυναμεί με μελλοντική έκφραση και εκφράζει το προσδοκώμενο.
(Ο υποθετικός λόγος μετά την απεξάρτηση θα έχει ως απόδοση: μή πολεμεῖτε.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου