Και τώρα τι κάνουμε ; ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΕΛΜΕΤ 27.1.2010

Για μια ακόμη φορά η ΟΛΜΕ κάλεσε τις τοπικές ΕΛΜΕ να πραγματοποιήσουν γενικές συνελεύσεις προκειμένου να αποφασίσουν για την πρότασή της σχετικά με τη δράση του κλάδου στο προσεχές μέλλον ( δράση, κινητοποιήσεις, διεκδικήσεις κλπ).

Για μια ακόμη φορά η συνέλευση αυτή δεν ανακοινώθηκε στους εκπαιδευτικούς με επισκέψεις μελών στα σχολεία του νομού μας, αλλά με ανακοινώσεις μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.

Για μια ακόμη φορά -όπως άλλωστε αναμενόταν-η συνέλευση δεν είχε απαρτία όχι γιατί δεν συμμετείχε ο απαιτούμενος αριθμός των καθηγητών σύμφωνα με το καταστατικό της ένωσης, αλλά γιατί ο αριθμός των παρόντων ήταν λίγο μεγαλύτερος από τον αριθμό των μελών του Δ.Σ. ( να θυμηθούμε ότι οι καθηγητές στα Τρίκαλα είναι πάνω από 1500! ). Την αποτυχία αυτή τη γνώριζαν και τα μέλη του Δ.Σ. της ΕΛΜΕΤ καθόσον τα τελυταία χρόνια -τουλάχιστον 15 -δεν πραγματοποιήθηκε γενική συνέλευση με τέτοιο αντικείμενο.

Για μια ακόμη φορά κλήθηκε το Δ.Σ. να συνεδριάσει για να αποφασίσει για τη στάση που θα κρατήσει στη συνέλευση προέδρων που θα γίνει στην Αθήνα. )Επειδή η όποια απόφαση δεν έχει τη νομιμοποίηση της βάσης, συνήθως οι πρόεδροι ψηφίζουν λευκό).

Στο σημείο αυτό γεννιούνται διάφορα ερωτήματα:

1) Αφού η ΟΛΜΕ γνωρίζει το πρόβλημα γιατί δεν αλλάζει τη διαδικασία με την οποία παίρνονται οι αποφάσεις; Εξυπηρετείται σε κάτι η ίδια;

2) Δεν είναι πολύ πιθανό να αλλιώνεται η βούληση της βάσης, εφόσον αυτή δεν εκφράζεται;

3)Αφού οι γενικές συνελεύσεις, ως τρόπος απόφασης, δεν "περπατάνε" γιατί δεν σκεφτόμαστε έναν άλλο τρόπο λήψης αποφάσεων, π.χ. κάλπες στα σχολεία, το αποτέλεσμα των οποίων, θα είναι ένας οδηγός για τους συνδικαλιστές και θα καταγράφει το κλίμα που υπάρχει στον κλάδο; Μήπως αναιρείται η συλλογικότητα του κλάδου;

4) Γιατί ως κλάδος δεν τολμάμε μια αλλαγή του καταστατικού μας προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τυπικές και γραφειοκρατικές διαδικασίες για αυτά τα θέματα;

5) Ποιον βολεύει η παρούσα κατάσταση;

6) Το ότι δεν πιστεύουμε πια στη συλλογική δράση, αυτό σημαίνει ότι δικαιολογείται τέτοια αδράνεια από όλους;

7) Αναζητήσαμε ποτέ με τόλμη και ειλικρίνεια απάντηση στο ερώτημα γιατί ο συνδικαλισμός περνάει αυτή την κρίση και είναι τόσο αναξιόπιστος;

8) Γιατί δεν ασχολούνται με το συνδικαλισμό νέοι συνάδελφοι; Τους ονομάζουμε τεμπέληδες και ξεμπερδεύουμε; Είναι τόσο εύκολη η απάντηση στο ερώτημα αυτό;

9) Είναι πειστικός ο ισχυρισμός ότι φταίνε οι καθηγητές που δεν προσέρχονται στις συνελεύσεις επειδή αναζητούν προσωπικές λύσεις για τα προβλήματά τους ( οικονομικά, υπηρεσιακά, ασφαλιστικά, μεταθέσεις, αποσπάσεις κλπ); Έτσι και αλλιώς στην εποχή μας οι περισσότεροι Έλληνες αυτό κάνουν.

10) Είναι δυνατό να υποστηρίζουμε ότι στο πρόβλημά μας δεν υπάρχει λύση;

11) Αλήθεια η ΕΛΜΕΤ πότε θα συγκροτηθεί σε σώμα;

12) Γιατί δεν σκεφτόμαστε τη διετή θητεία στην ΕΛΜΕΤ;

Κάθε κρίση είναι μια μεγάλη ευκαιρία να αλλάξουμε τακτική, συμπεριφορά, νοοτροπίες, αντιλήψεις, στάση, πρόγραμμα, δράσεις κλπ. Είναι μια ευκαιρία να επιχειρήσουμε μια άλλη προσέγγιση στα συνδικαλιστικά μας θέματα και τα γενικότερα θέματα που απασχολούν τον κλάδο μας. Διάφορες σκέψεις κάνω, έτοιμες λύσεις δεν έχω, προτίθεμαι όμως βα βοηθήσω στην αναζήτησή τους.

Και αν κάνουμε λάθος και αποτύχουμε ξανά, θα ρωτήσει κάποιος;

Ας αποτύχουμε λέω εγώ, τουλάχιστο θα λέμε ότι προσπαθήσαμε. Εξάλλου το λάθος δεν είναι αποκλειστικό δικαίωμα κάποιων ! Όλοι έχουμε δικαίωμα σ΄αυτό.

Πέτρος Τζίμας, μέλος της ΕΛΜΕΤ